LIMITED EDITION

Architect en visionair Thomas Rau heeft het al meer dan eens geroepen. “De materialen die mensen gebruiken om dingen te maken zijn per definitie limited edition, niet oneindig beschikbaar.” Dit besef lijkt inmiddels ook aardig doorgedrongen tot de mens(over)heid als we de ondertekende akkoorden met mooie doelstellingen voor de toekomst mogen geloven. Gaat het dan toch nog allemaal goed komen? Volgens Thomas Rau is er echter veel meer nodig en moet het roer per direct radicaal om.

Wat is er mis met de plannen die we maken voor de toekomst om het bestaande systeem te ‘verduurzamen’ en te ‘vergroenen’? Thomas Rau reageert stellig: “We hebben onlangs het klimaatakkoord van Parijs gehad. Iedereen was daar ongelooflijk blij mee. Het was een hoogmis van de Franse diplomatie en ik heb veel respect voor iedereen die daar nachtenlang aan heeft gewerkt. Maar ik zeg: het akkoord van Parijs was een van de ergste dingen die de wereld kon overkomen. Want dit akkoord betekent dat we met elkaar hebben afgesproken wat mogelijk is. Maar de Aarde wacht daar niet op. Deze Aarde doet wat ze doet. We moeten dus doen wat nodig is, en niet wat mogelijk is. Het klimaatakkoord van Parijs is een volstrekte illusie. Ik kan alles afspreken wat ik wil na 2025, maar dat heeft geen enkele zin.”

Achterover leunen dan maar en wachten op de rampspoed? “Nee, we moeten juist per direct aan de slag. Ons allereerst realiseren dat we ons als vrijdenkende wezens hebben laten degraderen tot consumenten en marionetten zijn geworden van de huidige economie. Een lineaire economie waarin de relatie tussen mens en geld primeert. Als we er van uitgaan dat de Aarde een gesloten systeem is, kunnen wij er met z’n allen voor zorgen dat er binnen de economische keten niets verloren gaat. Alles moet zich altijd ergens in de keten bevinden, ofwel ergens in voorwaartse richting (naar het afgewerkte product toe), ofwel ergens in achterwaartse richting (naar de grondstoffenmijn toe). Op die manier creëren we een eeuwige kringloop.”

Van een lineaire economie naar een kringloopeconomie. Hoe krijgen we dit voor elkaar? “Door vertrouwen te hebben in de realiteit en lef te tonen. We moeten businessmodellen durven te veranderen en durven te kiezen voor een andere productie- en consumptiewijze.” En dan bestaat er geen afval meer? “Als je op voorhand bedenkt hoe je achteraf alles uit elkaar kan halen, dan lukt het. Anders heb je altijd afval. Afval is in feite materiaal zonder identiteit. Door materialen in gebouwen te documenteren, net zoals verkaveling en grondbezit bij het kadaster, verdwijnen deze materialen uit de anonimiteit.”